„Córki Rozczarowane 'Samolubną’ Matką: Jak Zmiana Priorytetów Zmieniła Nasze Życie”

Mam na imię Maria i jestem matką dwóch wspaniałych córek. Moje życie zawsze kręciło się wokół nich. Wyszłam za mąż młodo, a mój mąż, Janek, okazał się być dobrym człowiekiem, ale z czasem nasze drogi się rozeszły. Zostałam sama z dziewczynkami i całe moje życie podporządkowałam ich potrzebom.

Kiedy moja siostra zmarła i zostawiła mi w spadku dom na wsi, poczułam, że to może być szansa na zmianę. Zawsze marzyłam o spokojnym życiu z dala od miejskiego zgiełku. Jednak moje córki miały inne plany.

Pewnego dnia, podczas rodzinnego obiadu, postanowiłam podzielić się z nimi moimi przemyśleniami.

• Dziewczyny, myślałam o tym, żeby przeprowadzić się na wieś – zaczęłam niepewnie.

• Mamo, co ty mówisz? – przerwała mi starsza córka, Ania. – Przecież tu jest nasze życie!

• Ale ja też mam swoje marzenia – odpowiedziałam cicho.

• A co z nami? – dodała młodsza, Kasia. – Zawsze byłaś dla nas, a teraz chcesz nas zostawić?

Ich reakcja była dla mnie bolesna. Zrozumiałam, że przez lata przyzwyczaiłam je do tego, że zawsze jestem na wyciągnięcie ręki. Ale czy to oznaczało, że nie mogę mieć własnego życia?

Zdecydowałam się jednak na przeprowadzkę. Dom na wsi stał się moim azylem. Zaczęłam uprawiać ogród, czytać książki i cieszyć się spokojem. Ale relacje z córkami zaczęły się psuć.

• Mamo, nie rozumiem cię – powiedziała Ania podczas jednej z naszych rzadkich rozmów telefonicznych. – Zawsze byłaś taka samolubna.

• Samolubna? – zapytałam z niedowierzaniem. – Całe życie poświęciłam wam.

• A teraz nas zostawiłaś – odpowiedziała chłodno.

Czułam się rozdarta. Z jednej strony cieszyłam się nowym życiem, z drugiej bolało mnie, że moje córki nie potrafią tego zaakceptować. Nasze rozmowy stawały się coraz rzadsze i coraz bardziej napięte.

Pewnego dnia otrzymałam list od Kasi. Napisała, że nie chce mieć ze mną kontaktu, dopóki nie wrócę do miasta. To był cios prosto w serce.

Zrozumiałam wtedy, że moja decyzja miała swoją cenę. Straciłam bliskość z córkami, ale odzyskałam siebie. Czy było warto? Nie wiem. Czasem zastanawiam się, czy mogłam to rozegrać inaczej.

Życie na wsi daje mi spokój, ale brakuje mi ich śmiechu i obecności. Może kiedyś zrozumieją moje motywy i wybaczą mi tę decyzję. Na razie pozostaje mi tylko nadzieja.