„Córka Wraca do Domu: Ciężarna i Przerażona, Jak Powiedzieć Mężowi”

Gdy zadzwonił dzwonek do drzwi, byłam w kuchni, przygotowując kolację. Nie spodziewałam się gości, więc z lekkim niepokojem poszłam otworzyć. Na progu stała moja córka, Ania, z małym Antosiem na rękach i walizką u boku. Jej oczy były pełne łez.

• Mamo, odchodzę od Piotra. Czy możemy tu zostać? – zapytała drżącym głosem.

Zamarłam na chwilę, próbując zrozumieć sytuację. Ania zawsze była silna i niezależna, więc jej nagłe pojawienie się z takim wyznaniem było dla mnie szokiem.

• Oczywiście, kochanie. Wejdźcie do środka – odpowiedziałam, starając się ukryć swoje zaskoczenie.

Gdy usiedliśmy w salonie, Ania zaczęła opowiadać swoją historię. Okazało się, że jej małżeństwo z Piotrem od dłuższego czasu przechodziło kryzys. Częste kłótnie i brak zrozumienia sprawiły, że czuła się coraz bardziej osamotniona. Jednak to nie wszystko.

• Mamo, jestem w ciąży – powiedziała nagle, a jej głos załamał się.

Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. Wiedziałam, że to musi być dla niej trudne. Była przerażona myślą o tym, jak Piotr zareaguje na wieść o drugim dziecku.

• Aniu, musisz mu powiedzieć – zaczęłam delikatnie.

• Boję się jego reakcji. On już teraz jest taki nerwowy… – odpowiedziała, a łzy zaczęły płynąć po jej policzkach.

Przytuliłam ją mocno, starając się dodać jej otuchy. Wiedziałam jednak, że to nie będzie łatwe. Ania musiała zmierzyć się z wieloma trudnościami, a ja mogłam jedynie być przy niej i wspierać ją w tej trudnej chwili.

Przez kolejne dni Ania próbowała odnaleźć spokój w moim domu. Antoś bawił się w ogrodzie, a ja starałam się zapewnić im jak najwięcej normalności. Jednak w powietrzu wisiała niepewność i strach przed tym, co przyniesie przyszłość.

Pewnego wieczoru Ania postanowiła zadzwonić do Piotra. Siedziałam obok niej, trzymając ją za rękę, gdy wybierała numer. Rozmowa była krótka i pełna napięcia. Słyszałam tylko jej część, ale wiedziałam, że nie poszło dobrze.

• On nie chce mnie widzieć – powiedziała po zakończeniu rozmowy. – Powiedział, że to moja wina i że nie chce mieć ze mną nic wspólnego.

Czułam ból w sercu widząc cierpienie mojej córki. Wiedziałam jednak, że musimy być silne i stawić czoła tej sytuacji razem.

Czas mijał, a Ania powoli zaczynała układać swoje życie na nowo. Wiedziała, że czeka ją trudna droga jako samotna matka dwójki dzieci. Ale miała mnie i wiedziała, że zawsze może na mnie liczyć.