Teraz mają czteroletniego syna i mieszkają w domu, który jej mąż odziedziczył. Dom jest dobrze utrzymany, mąż zarabia dobrą pensję i jeździ ładnym samochodem. Posiada również mały kawałek ziemi, który dzieli z rodzeństwem.
Jest takie powiedzenie: „Co z oczu, to z serca.” Często przypominam sobie o tym po rozmowach z moją mamą. Wydaje się, że zapomniała, że ma córkę, a nie tylko syna. Przynajmniej tak się zachowuje. Po ukończeniu szkoły średniej wyprowadziłam się z naszego małego miasteczka. Nie widziałam tam dla siebie przyszłości, więc spakowałam walizki i wyjechałam.
Kocham mojego męża. Jesteśmy razem od 20 lat, a każdy dzień z nim przynosi mi radość i spokój. Jest mechanikiem samochodowym. Zaczynał od zera, a teraz ma własny mały warsztat w naszym miasteczku. Szkoda, że na zamożnego klienta trzeba czekać miesiącami. Ale każde auto potrzebuje naprawy, więc tak zarabia na życie. Nasza historia jednak nie kończy się szczęśliwie.
Od najmłodszych lat Ema miała wszystko, czego mogła sobie zażyczyć, co budziło zazdrość jej przyjaciół. Tylko jej koleżanka z klasy, Sara, kiedyś powiedziała: „Nie zazdroszczę ci. Z takimi rodzicami życie musi być nie do zniesienia! Kontrolują każdy twój ruch, decydują o wszystkim za ciebie i mówią ci, jak masz żyć.” Rzeczywiście, życie Emy było dalekie od łatwego. Nie miała wolności wyboru, nawet w
Żal mi mojego męża; nie zasłużył na to. I nie wyrzuciłam mojej teściowej—nikt tego nie zrobił. Ona po prostu nie chce wrócić po tym, jak odeszła.
Żal mi mojego męża; nie zasłużył na to. I nie wypchnęłam mojej teściowej—nikt tego nie zrobił. Po prostu nie chce wrócić po tym, jak odeszła.
Nasza „silna” rodzina, no cóż, taka, która miała być „na dobre i na złe…”, przetrwała nieco ponad dwa lata. Zaraz po ślubie, Jan, teraz jako mąż, zaczął pracować długie godziny.
Mój brat wynajął mu mieszkanie. Kiedy poszłam odebrać czynsz, zaczęliśmy rozmawiać i okazało się, że mamy wiele wspólnego. Zaczęliśmy się spotykać, ale jego była żona ciągle wykorzystuje ich syna, aby tworzyć konflikty między nami.
Narodziny naszej pięknej córeczki były dla nas ogromnym szczęściem. Choć opieka nad noworodkiem nie była łatwa, staraliśmy się z mężem jak najlepiej. Niestety, ciągłe wtrącanie się mojego teścia sprawiało, że wszystko stawało się znacznie trudniejsze.
Moje plany na relaksujący dzień wolny legły w gruzach, gdy niespodziewanie zadzwonił dzwonek do drzwi. Na progu stały trzy osoby: mężczyzna i kobieta w średnim wieku oraz młoda dziewczyna.
„Przestań płakać! Nigdy niczego ci nie obiecywałem! Nie chcę ciebie ani dziecka!” krzyczał Marek. Odwrócił się i odszedł. Siedziałam na ławce w parku przez długi czas, zastanawiając się nad moim kolejnym krokiem.
Nigdy nie przepadałam za moją synową, ale nikt nie spodziewał się, że tak potraktuję rodzinnego dziedzica. Krzyczałam, żeby Sara opuściła nasz dom z dzieckiem.
