Gdy Henryk, weteran II wojny światowej, osiągnął swoje setne urodziny, zaczął rozmyślać o życiu pełnym wspomnień, które z każdym dniem zdawały się coraz bardziej oddalać. Pomimo tego wyjątkowego jubileuszu, dzień minął spokojnie, zaledwie kilku dalekich krewnych skontaktowało się z nim, pozostawiając Henryka w zadumie nad upływem czasu i zanikającymi więziami z przeszłości.
W wieku 65 lat, mój mąż i ja doszliśmy do bolesnego wniosku, że nasze dzieci już nas nie potrzebują. Cała trójka wzięła od nas, co chciała, i po prostu zostawiła rodziców za sobą. Nasza córka nawet nie odbiera telefonu, gdy dzwonię. Czy nikt nie będzie przy nas na starość? Wyszłam za mąż w wieku 22 lat.
Moja sąsiadka, pani Kowalska, ma 69 lat. Mieszka sama, więc czasami ją odwiedzam i przynoszę coś na herbatę. Mamy urocze rozmowy; jest bardzo miła i lubi opowiadać o swoich podróżach. Jednak stara się unikać rozmów o swojej rodzinie. Pewnego dnia postanowiła otworzyć się na temat swojego dorosłego syna, z którym nie ma żadnego kontaktu. Zacznę
Poznaliśmy się, gdy byliśmy młodzi i postanowiliśmy poczekać z założeniem rodziny. Dużo podróżowaliśmy dzięki jego pracy. Życie było dobre, ale z biegiem lat wszystko się zmieniło na gorsze.
Zawsze wierzyłam, że dopóki mogę, będę pomagać swoim dzieciom, a kiedy się zestarzeję, one pomogą mi. To bolesne uświadomić sobie, jak bardzo się myliłam co do własnych dzieci. Kiedy moje wnuki były małe, zawsze było: „Mamo, potrzebujemy cię.” Teraz, gdy wnuki dorosły, nie jestem już potrzebna. Nawet nie
Mam na imię Maria, mam 70 lat i w ostatnich latach czułam się coraz bardziej odizolowana. Wciąż chodzę do pracy, bo daje mi to poczucie celu, ale samotność jest przytłaczająca. Postanowiłam zaprosić moje dzieci i wnuki, aby zamieszkały ze mną, mając nadzieję, że wypełnią pustkę. Oto, co się wydarzyło.
Miałam dobrą rodzinę, wychowałam córkę z miłością i troską, wspierałam jej edukację. Dzięki znajomościom zdobyła świetną pracę i w końcu wyszła za mąż. Teraz czuję, że nie jestem już potrzebna.
