Po latach poświęcenia dla rodziny, znajduję się u schyłku życia, zmagając się z narastającą ciszą, gdy moje dzieci oddalają się coraz bardziej. Mimo że dałam im wszystko, pozostaję z pytaniami o wybory, które doprowadziły do tej samotności.
Czasami zmiana wydaje się niemożliwa. W wieku 70 lat pogrążam się w głębokiej depresji, ponieważ nigdy naprawdę nie żyłam własnym życiem.
Nigdy nie wyobrażałam sobie, że będę musiała prosić o pomoc na emeryturze. Wszystko wydawało się iść dobrze w moim życiu. Miałam wspaniałego męża i zawsze znajdowaliśmy wspólny język z naszymi dziećmi. Prawie zawsze. Jak każda rozsądna osoba, myślałam o pieniądzach. Ale nigdy nie bałam się, że nam ich zabraknie. W końcu oszczędzaliśmy, a kiedy mój mąż jeszcze żył, nawet podróżowaliśmy razem.
Mogę zarządzać swoimi wydatkami, jeśli żyję oszczędnie. Jeśli coś się stanie, mogę poprosić mojego syna o pomoc. Ma 37 lat i dobrze zarabia. Ale teraz, sytuacja się zmieniła.
