Moja była teściowa powiedziała mi, że powinnam była rozważyć swoje możliwości przed urodzeniem dzieci, a jej syn nie ponosi żadnej odpowiedzialności w tej sprawie. Byliśmy małżeństwem przez pięć lat.
Moja teściowa była przeciwna naszemu małżeństwu od samego początku. Miała wysokie oczekiwania wobec żony swojego syna, a ja ich nie spełniałam. Moja rodzina nie była bogata, wpływowa ani nie mogła zaoferować drugiego domu. Nie wiem, czy kiedykolwiek powiedziała to Janowi.
Mam sześćdziesiąt lat i od trzech lat jestem bez pracy. Mój mąż zmarł, gdy nasza córka, Emilia, miała zaledwie osiem lat. Od tamtej pory wychowywałam ją sama. Teraz jest dorosła i ledwo ze mną rozmawia. Jako dziecko Emilia była zawsze miła i dobrze wychowana, świetnie radziła sobie w szkole i pomagała w domu. Ale wszystko się zmieniło, a tej wiosny nie zostałam zaproszona na jej urodziny.
Nie jestem wyczerpana, ale chcę cieszyć się życiem. Jestem zachwycona, że w końcu mam wolny czas dla siebie, ale moja córka ma inne plany.
Moja siostra, Emilia, jest ode mnie starsza o cztery lata. Byłyśmy nierozłączne, gdy dorastałyśmy. Zawsze broniła mnie w szkole i pomagała mi w odrabianiu lekcji. Nasz tata wychowywał nas sam po śmierci mamy. Ale rodzinny klejnot nas poróżnił i od tamtej pory nie udało nam się pogodzić.
Chcę podzielić się historią o tym, jak moja teściowa zmanipulowała mnie do sytuacji, która sprawiła, że czuję się zdradzona i wykorzystana. To nie jest drobna sprawa; jest na tyle poważna, że teraz rozważam rozwód z moim mężem. Mimo że jesteśmy razem od kilku lat i mamy wspólne dziecko, sytuacja stała się nie do zniesienia. Oto jak to wszystko się zaczęło pięć lat temu, kiedy moja teściowa postanowiła
Nigdy nie lubiłem mojego szwagra, więc zrobiłem wszystko, co mogłem, aby pokrzyżować jego plany. Co gorsza, nie ma on żadnego prawdziwego prawa do domu.
Chcę podzielić się swoją historią życia, aby inne matki mogły uniknąć popełnienia tych samych błędów, co ja. Choć niezwykle trudno to przyznać, zdaję sobie sprawę, że to moja wina. Kiedy zrozumiałam, że doszłam do ślepego zaułka, było już za późno. Moje relacje z mężem nigdy nie były dobre, zwłaszcza
– Jak mogłaś tak szybko zapomnieć o swoim wnuku? To były jego urodziny, właśnie skończył 16 lat! Rozumiem, że się od siebie oddaliliśmy, ale Kuba jest twoim wnukiem!
Pożyczyłem samochód mamie, aby jej pomóc, ale ona pozwoliła mojemu bratu nim jeździć, a on go rozbił. Samochód można naprawić, ale ubezpieczenie nie pokryje kosztów. Mój brat obiecuje mi zwrócić pieniądze, ale mama jest zła na mnie za to, że się na nią zdenerwowałem.
Mam na imię Maria, mam 70 lat i w ostatnich latach czułam się coraz bardziej odizolowana. Wciąż chodzę do pracy, bo daje mi to poczucie celu, ale samotność jest przytłaczająca. Postanowiłam zaprosić moje dzieci i wnuki, aby zamieszkały ze mną, mając nadzieję, że wypełnią pustkę. Oto, co się wydarzyło.
Odetchnęłam z ulgą, gdy dowiedziałam się, że była żona mojego męża, Anna, mieszka w innym województwie. Z jakiegoś powodu nadal czuję zazdrość o Marka, a przebywanie w jej obecności sprawia, że czuję się nieswojo. Mam 35 lat, ale we własnym domu zachowuję się jak nastolatka. Tego dnia musiała przywieźć ich syna. Nie wiedziałam, co powiedzieć ani jak się zachować.
