Moja sąsiadka, pani Kowalska, ma 69 lat. Mieszka sama, więc czasami ją odwiedzam i przynoszę coś na herbatę. Mamy urocze rozmowy; jest bardzo miła i lubi opowiadać o swoich podróżach. Jednak stara się unikać rozmów o swojej rodzinie. Pewnego dnia postanowiła otworzyć się na temat swojego dorosłego syna, z którym nie ma żadnego kontaktu. Zacznę
Pani Maria była w drodze po swoją wnuczkę, czując rzadki moment radości. Uśmiechała się, gdy jej buty stukały o chodnik, przypominając jej młodsze lata. Powodem jej szczęścia było to, że w końcu udało jej się zdobyć małe mieszkanie w mieście. Było to skromne, jednopokojowe miejsce, ale jasne i przestronne na tyle, by zaspokoić jej potrzeby. Oszczędzała sumiennie przez prawie dwa lata, ponieważ pieniądze ze sprzedaży domu na wsi wystarczyły tylko na część kosztów.
– „Tak to jest, Aniu. Nigdy bym nie pomyślała, że mój własny syn będzie chciał mnie wyrzucić z domu… Może popełniliśmy błędy w jego wychowaniu…” zwierzyła się Marta swojej najlepszej przyjaciółce przy kawie. Miały szczęście spędzić większość życia obok siebie, przyjaciółki od liceum. Przez jakiś czas straciły kontakt. Los
Lidia płakała na weselu swojego syna: to nie była synowa, którą sobie wyobrażała. Pomimo jej najlepszych starań, aby przekonać syna, że ta kobieta nie jest dla niego odpowiednia, wszystko było na próżno. Jan zawsze był upartym dzieckiem i robił rzeczy po swojemu. Jego relacja z matką była napięta. Rzadko się widywali, ale często kłócili. Oboje
Mój ojciec opuścił nas, gdy miałam zaledwie 7 lat. W tym wieku niewiele rozumiałam, ale wiedziałam, że to, co zrobił, było bezduszne. Zabrał prawie wszystko z naszego domu, twierdząc, że to jego. W rezultacie moja mama i ja zostaliśmy z prawie niczym. Mój ojciec wykazywał niewielkie zainteresowanie moim życiem.
Lidia była w drodze po swoją wnuczkę, czując rzadką radość. Uśmiechała się nieustannie, a stukot jej obcasów na chodniku przypominał jej młodsze lata. Powodem jej szczęścia było to, że w końcu udało jej się zdobyć własne mieszkanie. Nowe miejsce znajdowało się w nowoczesnym budynku, było przestronne i jasne, mimo że miało tylko jeden pokój. Musiała oszczędzać pilnie przez prawie dwa lata, ponieważ pieniądze ze sprzedaży domu na wsi wystarczyły tylko na zaliczkę.
Jej telefony już nie sprawiają mi radości. Kiedy dajemy jej wszystko, znika znowu. A potem nie obchodzi jej ani mnie, ani mojego męża. Nie obchodzi jej.
