Wczoraj wieczorem wrócili do domu około ósmej, gdy jedliśmy kolację. Weszli, przywitali się krótko, a kiedy zaproponowałem, żeby zjedli z nami, odmówili i zamknęli się w swoim pokoju.
Kiedy dzwonię, mówi, że jest zbyt zajęta i odkłada słuchawkę. To dzieje się za każdym razem. Zapytałam syna, dlaczego Emilia mnie ignoruje, ale on tylko zbywa moje pytania.
Niedawno urodziłam syna, który ma zaledwie 3 miesiące. Niestety, moja teściowa, Linda, ma swoje własne trzy-pokojowe mieszkanie. Nie jest idealne, ale ma przyzwoity układ z oddzielnymi pokojami.
Większość ludzi rezerwuje restaurację na swoje 50. urodziny, ale ona postanowiła zorganizować je w swoim domu. Zaprosiła wszystkich z małżonkami. Ta noc była niezapomniana z zupełnie niewłaściwych powodów.
Nigdy nie spodziewałam się takiego absurdu z jej strony, chociaż lata małżeństwa uświadomiły mi, że nie była mądrą kobietą. Mamy razem dziecko. Oczywiście, dziecko nosi nazwisko ojca.
Mój ojciec pojawił się w moim życiu, gdy skończyłem 25 lat. Co teraz czuję? Złość i obrzydzenie! Nie miał żadnego udziału w moim życiu.
Żal mi mojego męża; nie zasłużył na to. I nie wypchnęłam mojej teściowej—nikt tego nie zrobił. Po prostu nie chce wrócić po tym, jak odeszła.
Kiedyś była perfekcyjną gospodynią, która przygotowywała wykwintne posiłki i utrzymywała dom w nieskazitelnym stanie. Teraz spieszy się z obowiązkami i polega na jedzeniu na wynos. Gotuje tylko w weekendy, robiąc tylko tyle, by przetrwać.
Kiedy przeprowadziłam się do nowego mieszkania w Warszawie, nie spodziewałam się, że moja sąsiadka, pani Kowalska, stanie się regularnym gościem, domagającym się przekąsek. Mimo początkowej życzliwości, wkrótce poczułam się przytłoczona ciągłymi prośbami i obciążeniem, jakie to wywierało na mój ograniczony budżet.
Emilia była niezwykle piękną kobietą. Naturalnie, mężczyźni próbowali zwrócić jej uwagę, ale ona była niezainteresowana i spędzała czas tylko z bliskimi przyjaciółmi. Nigdy nie wydawała się zauważać nikogo innego.
Czasami mam wrażenie, że moja matka zapomniała, że ma córkę, a nie tylko syna. Po maturze wyprowadziłam się z naszego małego miasteczka, szukając lepszej przyszłości. Jednak po narodzinach mojego dziecka, to nie ona, a moja teściowa okazała mi prawdziwą troskę.
Poznałem Sarę na studiach. Pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj: chłodne listopadowe popołudnie, cały samorząd studencki zebrany w jednym miejscu, aby omówić pewne kwestie. Jak zwykle spóźniłem się pięć minut, więc wszedłem prosto w środek debaty o wynajmie kostiumów. Zwykle włączyłbym się do rozmowy i próbował wymyślić coś ciekawego. Ale wtedy zobaczyłem ją
