Pomimo że jesteśmy uważani za zamożną rodzinę, moi teściowie odmawiają wzięcia odpowiedzialności. Mój ojczym nie chce mieszkać z cudzym dzieckiem, a moja teściowa przedkłada swoje własne szczęście nad dobro córki.
Po licznych kłótniach w końcu zaakceptowałam prośbę mojego syna, aby trzymać się z dala od jego życia i życia jego żony. Poprosił mnie, abym nie dzwoniła co drugi dzień i nie pytała o ich samopoczucie. Teraz zdaję sobie sprawę, że mogłam wcześniej przekraczać granice, ale trudno mi kontrolować swoje emocje. Ta decyzja doprowadziła do niespodziewanego i bolesnego rezultatu.
Mój ojciec zmarł, gdy miałam 16 lat, a mój brat 24. Przed śmiercią poprosił mojego brata, aby się mną zaopiekował. Po jego śmierci mój brat zniknął z mojego życia. Teraz, po latach, chce się ze mną ponownie skontaktować i wprowadzić się do mnie. Jestem rozdarta i nie wiem, co robić.
Jestem niesamowicie dumna z mojej córki i uważam, że jest niezwykłą osobą. Wychowałam ją sama po tym, jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, bez nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić o pomoc. Jedyną pociechą był mały dom, który odziedziczyłam po mojej zmarłej matce. Teraz moja córka wspiera mnie finansowo, ale nalega, aby jej mąż nigdy się o tym nie dowiedział.
Wie, że jej mąż ją zdradza, ale nadal udaje, że wszystko jest w porządku. Utrzymuje, że mają dobre życie razem, mimo oczywistych pęknięć w ich związku.
Po tym, jak moje dzieci wyprowadziły się i założyły własne rodziny, znalazłam się sama. Na początku zaakceptowałam to jako normalną część życia, ale potem sytuacja się zmieniła.
Miałam kochającą rodzinę i wychowałam syna z największą troską. Wspieraliśmy jego edukację i pomogliśmy mu zdobyć dobrą pracę. W końcu ożenił się i założył własną rodzinę. Teraz czuję, że nie jestem już częścią ich życia.
Niedawno zapytałam moją synową, Justynę, czy mogłaby chociaż podziękować mi za pomoc w opiece nad dziećmi. Była zaskoczona i odpowiedziała: „Dlaczego miałabym ci dziękować? Przecież tylko opiekujesz się wnukami. To twój obowiązek.” To sprawiło, że poczułam się niedoceniona i zaczęłam kwestionować swoją rolę w rodzinie.
Po ślubie mojego syna często odwiedzałam ich dom, przynosząc domowe posiłki i starając się pomagać. Wydawało się, że doceniają moje starania, zwłaszcza moja synowa, która zawsze cieszyła się z jedzenia, które przygotowywałam. Byłam zachwycona, że mamy tak ciepłą relację. Ale pewnego dnia, gdy odwiedziłam ich dom, była tam tylko moja synowa. Rozmowa, którą wtedy odbyłyśmy, zmieniła wszystko.
Po prostu nie mogę postąpić inaczej. Przeraża mnie myśl, że jeśli moja córka i zięć się rozwiodą, będzie musiała wrócić do mnie z trójką dzieci, a ja
Kiedyś skrupulatna gospodyni domowa, która przygotowywała wykwintne posiłki i utrzymywała dom w nienagannym porządku, teraz spieszy się z obowiązkami i polega na jedzeniu na wynos. Gotuje tylko w weekendy, robiąc tylko tyle, by przetrwać.
Mam sześćdziesiąt lat i od trzech lat jestem bez pracy. Mój mąż zmarł, gdy nasza córka, Emilia, miała zaledwie osiem lat. Od tamtej pory wychowywałam ją sama. Teraz jest dorosła i ledwo ze mną rozmawia. Jako dziecko Emilia była zawsze miła i dobrze wychowana, świetnie radziła sobie w szkole i pomagała w domu. Ale wszystko się zmieniło, a tej wiosny nie zostałam zaproszona na jej urodziny.
