Rok później urodziła się Emilia, i nie szczędziliśmy na nią żadnych wydatków. Dorastała otoczona ciepłem i miłością rodziców. Czas mijał w zawrotnym tempie. Po ukończeniu szkoły, moja córka miała wielkie plany.
Moja mama nie pozwala mi żyć pełnią życia. Płacze przez telefon i jest bardzo zdenerwowana, gdy nie mogę spędzać z nią całego czasu. Mam 32 lata, jestem mężatką od siedmiu lat i wychowuję dwójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Moje najmłodsze dziecko nie chodzi jeszcze do przedszkola, ponieważ za każdym razem, gdy próbuję je tam zostawić, mama
Kiedy poznałam mojego męża, wiedziałam, że ma córkę z poprzedniego małżeństwa. Ich rozwód nastąpił, gdy dziewczynka miała trzy lata. Nasze życie nie było łatwe, a relacje z jego byłą żoną były skomplikowane.
Po piętnastu latach małżeństwa, które wydawało się szczęśliwe, mój mąż postanowił opuścić rodzinę i wyjechać za granicę. Poznaliśmy się na studiach: Janek był na drugim roku, a ja dopiero zaczynałam pierwszy. Pierwszy raz zobaczyłam go na koncercie z okazji Dnia Studenta. Grał na gitarze i śpiewał piosenkę The Eagles. Od razu się w nim zakochałam. Jego uczucia były
Nie było tak źle, jak się wydawało. Najbliższe miasto było zaledwie godzinę drogi stąd. Były sklepy, szkoła. Nie było teatru, ale wiesz, czasami życie przybiera nieoczekiwane zwroty.
Potrzebuję porady. Jak powinnam postąpić z moją teściową? Nie odwiedziła swoich wnuków od ośmiu miesięcy. Nie dzwoni, nie pisze, mimo że mieszkamy w tym samym mieście. Mieszkamy bardzo blisko siebie. Osobiście nie potrzebuję, żeby do nas przychodziła, ale jestem głęboko zraniona jej podejściem do moich dzieci. Dlaczego je ignoruje? Jakby zostały wymazane z jej życia.
Przede wszystkim powinnam wspomnieć, że pochodzę z małego miasteczka. Nie lubię życia w mieście. Czyste powietrze, mnóstwo świeżych owoców i warzyw, życie we własnym tempie i prostolinijni ludzie – to jest to, co najbardziej kocham w życiu w małym miasteczku. Kiedy mój syn skończył 8 lat, jego ojciec nas opuścił. Nawiasem mówiąc, zostawił nas dla kobiety z miasta. Powiedział, że
Pewnego upalnego niedzielnego popołudnia, gorąc był tak intensywny, że matki z dziećmi, podobnie jak przez cały poprzedni tydzień, unikały wychodzenia wieczorem, woląc spacerować od szóstej do dziewiątej rano. Po kąpieli i położeniu swoich maluchów spać, zostawiały śpiące dzieci z ojcami przyklejonymi do komputerów i zbierały się w klubie mam – przy dużym stole pod dębami na podwórku.
Wczoraj wieczorem wrócili do domu około ósmej, gdy jedliśmy kolację. Weszli, przywitali się krótko, a kiedy zaproponowałem, żeby zjedli z nami, odmówili i zamknęli się w swoim pokoju.
„Mój syn ożenił się 12 lat temu. On i jego żona, wraz z dwójką dzieci, mieszkają w ciasnym jednopokojowym mieszkaniu. Osiem lat temu Jakub kupił działkę i zaczął budować swój wymarzony dom. Przez rok nic się nie działo. W następnym roku udało im się postawić ogrodzenie i położyć fundamenty. Potem wszystko znów stanęło w miejscu z powodu braku funduszy. Teraz moja synowa naciska, żebym sprzedała swój dom, aby im pomóc…”
Jako samotna matka w wieku 48 lat, postanowiłam poświęcić wszystkie swoje zasoby i energię na przyszłość mojego syna, koncentrując się na jego edukacji i dobrobycie. Niestety, moje dobre intencje nie przyniosły oczekiwanych rezultatów.
Mój syn ożenił się prawie dziesięć lat temu z kobietą, która była wcześniej zamężna i miała uroczą córkę. Przyjęłam ją i jej dziecko z całego serca. Zawsze wspierałam młodą rodzinę, czasem finansowo, czasem opiekując się dzieckiem, aby mój syn i jego żona mogli mieć trochę czasu dla siebie. Moje relacje z synową zawsze były napięte, ale nigdy się nie kłóciłyśmy. Jej pierwsze
