Moje relacje z teściową zawsze były napięte. Jest ogólnie dobrą osobą—szczerą, miłą i hojną. Nawet myślę, że mnie lubi. Ale jest jedna rzecz, która mnie w niej irytuje: trzyma urazy zbyt długo. Zajęło mi trochę czasu, aby to zrozumieć. Na początku mojego małżeństwa
– „Powiedziała mu sześć miesięcy przed naszym ślubem, kiedy zobaczyła mnie po raz pierwszy – nie żeni się z nią, ona nie nadaje się na żonę!” wspomina trzydziestoletnia Kasia. „Jest zbyt ładna. Zaszaleje! Oczywiście, śmialiśmy się z tego, mówiąc, że Janek powinien ożenić się z krokodylem, żeby mieć pewność, że nie zostanie wykorzystany… Ale potem…”
Kiedy 15 lat temu poślubiłam Jana, jego matka jasno dała do zrozumienia, że nigdy nie będziemy przyjaciółkami. Wzięliśmy ślub, ale Jan i ja mieliśmy trudności z posiadaniem dzieci. Czekaliśmy długą, bolesną dekadę. W końcu zostaliśmy pobłogosławieni synem i córką. Przez lata Jan odnosił sukcesy jako dyrektor wykonawczy. Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi.
Dorastaliśmy w tym samym małym miasteczku, nawet w tej samej dzielnicy. Uczęszczaliśmy do tego samego liceum, choć byłam dwa lata młodsza. Nie zaprzyjaźniliśmy się od razu, dopiero później, przez wspólnych znajomych, odkryliśmy naszą wspólną przeszłość. Janek ukończył studia inżynierskie, a ja rozpoczęłam karierę w edukacji. Budowaliśmy razem nasze życie. Uwielbiał naprawiać rzeczy.
Po tym, jak moje dzieci wyprowadziły się i założyły własne rodziny, znalazłam się sama. Na początku zaakceptowałam to jako normalną część życia, ale potem sytuacja się zmieniła.
Wszyscy wiedzą, że wychowanie dziecka nie jest tanie. Zwłaszcza na początku, kiedy trzeba dostosować się do nowego stylu życia zarówno moralnie, jak i fizycznie. Linda niedawno doświadczyła tego na własnej skórze.
Miałam kochającą rodzinę i wychowałam syna z największą troską. Wspieraliśmy jego edukację i pomogliśmy mu zdobyć dobrą pracę. W końcu ożenił się i założył własną rodzinę. Teraz czuję, że nie jestem już częścią ich życia.
Niedawno zapytałam moją synową, Justynę, czy mogłaby chociaż podziękować mi za pomoc w opiece nad dziećmi. Była zaskoczona i odpowiedziała: „Dlaczego miałabym ci dziękować? Przecież tylko opiekujesz się wnukami. To twój obowiązek.” To sprawiło, że poczułam się niedoceniona i zaczęłam kwestionować swoją rolę w rodzinie.
Wybrała dużą rodzinę, a teraz oczekuje, że wszyscy będą spełniać jej potrzeby. Mam 35 lat, jestem singielką i bezdzietna, ale ona uważa, że należy jej się cały spadek.
Dorastając, miałem szczęśliwą, pełną rodzinę. Byliśmy tylko we trójkę: ja, Mama i Tata. Ale życie potrafi rzucać kłody pod nogi. Mama trafiła do szpitala, a niedługo potem odeszła. Tata zaczął pić, aby poradzić sobie z żalem. Lodówka często była pusta, a ja chodziłem do szkoły brudny i głodny. W końcu trafiłem do domu dziecka, gdzie znalazła mnie moja macocha. Ale nie wszystkie historie mają szczęśliwe zakończenie.
Wydaje się, że to jedna rodzina, ale wszystko jest zorganizowane tak, jakby mieszkali razem obcy ludzie. Rodzinny obiad może dosłownie przerodzić się w kłótnię.
Moja mama jest przekonana, że planujemy wysłać ją do domu opieki, mimo że właśnie sprzedaliśmy dom i podzieliliśmy pieniądze. Potrzebuję porady, jak ją uspokoić!
